คำนมัสการคุณานุคุณ

คำนมัสการคุณานุคุณ

 คำนมัสการคุณานุคุณ เป็นผลงานการประพันธ์ของพระยาศรีสุนทรโวหาร (น้อยอาจารยางกูร) มีเนื้อหาว่าด้วยการน้อมรำลึกและสำนึกในคุณงามความดีของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ บิดามารดา และครูอาจารย์ อ่านต่อ

อิเหนา

อิเหนา ตอนศึกกะหมังกุหนิง

 อิเหนา เป็นวรรณคดีที่ได้รับการยกย่องของบทละครลำ เพราะเป็นหนังสือซึ่งแต่งดีทั้งกลอน ทั้งความ และทั้งกระบวนการที่ตะเล่นละครประกอบการ และยังเป็นหนังสือที่ดี ในทางที่ตะศึกษาประเพณีไทยสมัยโบราณ อ่านต่อ

นิทานเวตาล

นิทานเวตาล เรื่องที่ 10

 นิทานเวตาล ฉบับนิพนธ์ พระราชวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ มีที่มาจากวรรณกรรมสันสกฤตของอินเดีย  โดยมีชื่อเดิมว่า “เวตาลปัญจวิงศติ” ศิวทาสได้แต่งไว้ในสมัยโบราณ อ่านต่อ

นิราศคำโคลง

นิราศนรินทร์คำโคลง

นิราศนรินทร์เป็นบทประพันธ์ประเภทนิราศคำโคลงที่โด่งดังที่สุดในยุครัตนโกสินทร์ ทัดเทียมได้กับ"กำสรวลศรีปราชญ์ "และ"ทวาทศมาส"ในสมัยกรุงศรีอยุธยา ผู้แต่งคือ นายนรินทร์ธิเบศร์(อิน) แต่งขึ้นเมื่อคราวตามเสด็จ กรมพระราชวังบวรมหาเสนานุรักษ์ไปทัพพม่าในสมัยรัชกาลที่สอง ไม่มีบันทึกถึงประวัติของผู้แต่งไว้ อ่านต่อ 

มหาเวสสันดรชาดก

                                                                            มหาเวสสันดรชาดก

มหาชาติ  เป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ของพระโพธิสัตว์ที่ได้เสวยพระชาติเป็นพระเวสสันดรและเป็นพระชาติสุดท้ายก่อนจะตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  คนไทยรู้จักและคุ้ยเคยกับมหาชาติมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย  ดังที่ปรากฏในหลักฐานในจารึกนครชุม  และในสมัยอยุธยาก็ได้มีการแต่งและสวดมหาชาติคำหลวงในวันธรรมสวนะ  ส่วนการเทศน์มหาชาติเป็นประเพณีที่สำคัญในทุกท้องถิ่นและมีความเชื่อ

อ่านต่อ

มงคลสูตรคำฉันท์

                                                  มงคลสูตรคำฉันท์

มงคลสูตรคำฉันท์  เป็นวรรณคดี  คำสอน  ผลงานพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวที่ทรงนำหลักธรรม ที่เป็นพระคาถาบาลีจากพระไตรปิฏกตั้งแล้วแปลถอดความเป็นคำประพันธ์ที่ ไพเราะ  มีความงดงามทั้งด้านเสียงและความหมาย  สามารถจดจำได้ง่าย  มงคลสูตรคำฉันท์นี้จะเกิดแต่ตัวเราเองได้ อ่านต่อ

เนื้อเพลงทุกข์ของชาวนาในบทกวี

                                                                                     เนื้อเพลง  

                                                     "เปิบข้าวทุกคราวคำ                     จงสูจำเป็นอาจิณ

                                                       เหงื่อกูที่สูกิน                            จึงก่อเกิดมาเป็นคน

                                                       ข้าวนี้น่ะมีรส                             ให้ชนชิมทุกชั้นชน

                                                       เบื้องหลังสิทุกข์ทน                    และขมขื่นจนเขียวคาว

                                                       จากแรงมาเป็นรวง                      ระยะทางนั้นเหยียดยาว

                                                       จากกรวงเป็นเม็ดพราว                 ส่วนทุกข์ยากลำเค็ญเข็ญ

                                                       เหงื่อหยดสักกี่หยาด                    ทุกหยดหยาดล้วนยากเย็น

                                                       ปูดโปนกี่เส้นเอ็น                         จึงแปรรวงมาเปิบกิน

                                                       น้ำเหงื่อที่เรื่อแดง                         และน้ำแรงอันหลั่งริน

                                                       สายเลือดกูท้งสิ้น                         ที่สูชดกำชาบฟัน"